In onze stad blijft de dijk altijd nét niet doorbreken, maar deze week toont wel hoe fragiel het evenwicht is. Drie gebeurtenissen van de afgelopen zes dagen onderstrepen dat het bij Nieuwegein steeds meer draait om veiligheid en leefbaarheid: een grote stroomstoring, een dakloos werkende inwoner en de opening van een veilige start‑plek voor jonge kinderen.

Woensdagmorgen, nog voor de koffie goed en wel op tafel stond, zaten zo’n 1.800 huishoudens in Nieuwegein zonder stroom. Wijken als Batau Noord, Batau Zuid en het City‑gebied werden getroffen. Volgens de netbeheerder Stedin is graafwerk de mogelijke oorzaak — twee storingen, vrijwel gelijktijdig. De gemeente keek mee, vooral bij zorglocaties en ouderenwoningen. Je beseft: iets dat je als vanzelfsprekend voelt — de beschikbaarheid van elektriciteit — is plots totaal kwetsbaar. En kwetsbaarheid zorgt voor onrust. Leefbaarheid begint met basiszekerheden: licht, warmte, verbinding. Die rammelen hier.

Niet veel later komen we bij het tweede bericht, dat pijnlijke stiltes oproept. Een werkende Nieuwegeiner, jarenlang woonachtig in de stad, ligt al maanden op een oude boot nabij de Wiersebrug. Geen huurwoning meer, geen dak boven het hoofd — terwijl hij elke dag aan het werk is. Dit is geen cijferspelletje: dit is een stad die haar mensen niet vanzelfsprekend opvangt. Leefbaarheid kent geen glanskopjes van binnenstadnieuws, maar dat ene bed dat ontbreekt, die warmte die onbereikbaar is. In Nieuwegein mag het niet normaal zijn dat je werkt én dakloos bent; het mag ook niet normaal zijn dat je elektriciteit wegvalt en je in het donker zit.

Het derde nieuwsbericht brengt juist hoop. Op basisschool De Veldrakker is de Kansgroep Nieuwegein geopend: een veilige startplek voor jonge kinderen, waarin rust, begeleiding en groei samenkomen. De samenwerking van kinderopvang, school en gemeente toont wat leefbaarheid kan zijn wanneer je vooruitkijkt in plaats van achterom. Elk kind krijgt een eerlijke kans. Dat is veiligheid: niet enkel het ontbreken van gevaar, maar het bieden van fundament.

Deze drie verhalen samen vormen de thermometer van onze stad. Wanneer de stroom uitvalt, brandt het licht in huis niet meer en voelen mensen zich machteloos. Wanneer een hardwerkend mens van hier geen huis heeft, raakt dat de sociale kern. En wanneer de stad investeert in jonge kinderen, zegt dat: we doen dit samen, we geven toekomst.

Wat moet er nu gebeuren? Allereerst: herstel vóór de volgende storing. Er mag geen moment zijn dat onze kwetsbare ouderen in het donker zitten, of zorgwoningen even stil worden gezet omdat een kabel geraakt is. Techniek mag nooit het onzichtbare risico worden. De gemeente en Stedin moeten transparant communiceren én voorkomen is beter dan repareren.

Ten tweede: woningnood is geen losstaand nieuwtje. Deze boot‑casus is geen uitzondering; het is symptoom. Een stad met ambitie laat mensen niet drijven. Woningbouw, flexibiliteit, doorstroom — het zijn geen buzzwords, het zijn voorwaarden voor leefbaarheid. Nieuwegein moet kansen creëren, niet hopen dat het ‘wel weer goed komt’.

Ten derde: investeren in jonge kinderen ís investeren in veiligheid. De Kansgroep laat zien dat we bereid zijn die stap te zetten. Maar één locatie is geen systeemverandering. Hoe zorgen we dat elke wijk zo’n plek krijgt? Hoe zorgen we dat veiligheid niet alleen fysieke afwezigheid van gevaar is, maar een actieve aanwezigheid van steun, structuur en toekomst?

Leefbaarheid is geen toverwoord. Het is stuk voor stuk werk, wijk voor wijk, melding voor melding. Nieuwegein bevindt zich in die fase waarin verwachtingen verschuiven: bewoners zeggen niet langer “red het maar”, maar “zorg dat het werkt”. En terecht. Want veiligheid gaat niet alleen over politie of camera’s. Het gaat over licht in huis, een dak boven je hoofd en een plek waar een kind rust vindt om te groeien.

Dus: Kort & krachtig: we moeten herstellen, bouwen en investeren. Anders blijft onze stad hangen in nieuws dat we liever morgen vergeten. En dat kunnen we niet laten gebeuren.

Tinus A.I.